Marcin Wicha "Rzeczy, ktorych nie wyrzuciłem"

 

"Rzeczy, których nie wyrzuciłem" - nagroda Nike z 2018 roku (nagroda jury oraz nagroda czytelników)

Czytałam po raz czwarty.

Za pierwszym i drugim razem - jako ciekawą książkę, ot..przeczytałam i odłożyłam na półkę.

Trzeci raz czytałam tuż po śmieci Mamy. Czytałam kilka stron, odkładałam, znowu kilka stron i znowu odkładałam na bok. Nie byłam w stanie przeczytać jej jednym cięgiem.

Wracały emocje z czasów opieki nad Mamą, gdy zamiast spać snułyśmy historie rodzinnie. 

Mama opowiadała o II Wojnie św. , o swoich marzeniach i tym, co było dla Niej ważne.

Zadała mi kilka kluczywych pytań dotyczących dni, gdy Jej zabraknie. Co zrobię z dziedzictwem pozostawionym przez poprzednie Pokolenia?

Co zrobię?

Jak?

Nad czym mam sie pochylic, a co odpuscic, co zachowac, a co wyrzucic.

Opieka nad Nią to był piękny czas. Z perspektywy wielu lat uważam, że bardzo ważny i potrzebny.

Wracając do książki...

Dziś, czytając po raz czwarty mój odbiór był inny, spokojniejszy; bez łez i nagłych drgnień serca.

Książka. trochę inna od pozostałych...

pamiętnik? 

wspomnienia? 

zbiór przemyśleń?

Hmmm....

Dla mnie to opowieść o Matce, która była wierna wyznawanym wartościom, a także o relacji miedzy Synem a Matką.

Ale i o - jak w pytaniu  Matki "Co ty z tym wszystkim zrobisz?" (str. 9) - wszystkim, czyli o rzeczach, książkach, meblach, biżuterii, lekach, lampach, telewizorach, itp.

Rzeczach...no właśnie...rzeczach...

One żyją póki żyje ich właściciel, a potem?  

Co potem?

Do kogo należy decyzja co potem? 

Z rzeczami?  

Rzeczy których nie wyrzuciłem? 

Nie wyrzuciłem, bo? 

A inne wyrzuciłem, bo?

Oddałem? Sprzedałem?

Jakże trudne emocjonalnie decyzje...

Wiem, bo sama się z tym zmagałam i wciaz zmagam, co zostawić, a co nie?

 To trudne...

"Nie znikniemy bez śladu. A nawet jak znikniemy, to zostaną nasze rzeczy, zakurzone barykady" (str. 12)